සඳද නැති අමාවක් රෑක
මුහුද මැදට ගිය ගල් වැටියක කොනක
වාඩිලා කලුම කලු සිතිජය දිහාවට
මුහුණ දෙදණ මැද හොවා
ඉකිබිඳිද්දී
ප්‍රදීපාගාර තෙමේ සම්බ විය

අතෝරක් නැති සයුර
මං කියා මුලු රැයම
හිරු එබෙන්නට පෙරව
ඉසිඹු හැඬුමකි නිහඬ

කවම කවදාකවත්
ප්‍රදීපාගාරයක්
ලඟ රැඳුනු ප්‍රේමයක්
නොවෙන බව දැන දැනත්

පහසු නෑ සොඳුරිය
සියලු භග්න ඉච්චා
සංතාප
දෝමනස්ස
ආදර දෙබස්
මෘදු වූ ඇවිටිලි දැවටිලි
එකම එක වචනෙකට
ලඝු කොට
"කෑවාද? " යි
ඇසීම

ඉඳහිට කඳු වෙත්

පසු කර ගිය ගඟ

නිදුකින් සයුරත 

සිඹීද ලතැවෙන

ගඟට හොරා

මේකුලක මුවාවෙන්

දෑසග දැහැනක 

සතපා සැනහෙන

ගල්පර මතුයේ

හැපි හැපි විසිවෙන

ගඟට රිදේදැයි 

රහසින් වැලපෙන

ගව් සිය දුර සිට

දෑසග කඳුලකි

කිසිත් නූන සේ

නලෙකට මුමුණන