ශේෂ කඳු

විසල් තැනිතලාවක
උන් හිටි තැන්වල ඈඳිගත්
හූවක දුරින් මූණට මූණ බලන්
පොඩි කඳු දෙකක් තිවුනා

ශත වර්ෂ ගාණක්
ගණන් නොතරම් අව් වැසි
පැමිණියද එදෙදෙන
සසැලි සිත ගල් කරන් උන්නා

ඉර එබෙන'හට ඔබ්බෙන්
මේකුලු බරණ ඇඳ
සතොසින් දවසරින
කඳු පවුල් උන් බවත් දන්නා

අපුලයි තනිය පාලුයි
පුංචිත්ති කෙටි පණිවිඩ
වියැලුනු හුළඟෙ අමුණා
එහෙ මෙහෙට ගිය දවස් තිවුනා

දරුපල නොම වැළඳ
ගං දූ කොමළි නොම ලද
මව් කඳු තෙම තරං
නෑඬුවත් හේ හිතින් ඇඬුවා

අහම්බෙන් දවසක
මනුසතෙක් ගිය දඩ මග
අවුරාන හිස් විලසට
දෙමහල්ලො ඔහෙ හිටන් උන්නා

කාලය ගත උනා
එකා පස්සේ එකා ඇදුනා
මාපිය ඇඟිලි බැඳෙමින්
බැම්මකින් මේ දෙපොල ඈඳුනා

හිටියදවත් නොදත්
කෘෂැති කදුරක් හරහට
යාවුනු බැමි තෙමේ
පුංචි වැව් කෙණ්ඩියක් තැනුවා

වනපෙත සරු උනා
කුඹුරු කරලින් පැහුනා
වෑදිය පණ උරා
තැනිතලාවම යුහුසුළු උනා


කුස නොම දැරූවත්
සෙවන යට උන් මනුසත්
දරු සුරතල් බලා
සැනහුනා ඒ දෙමාපිය හිත්


තන පුඩු කිරෙන් උතුරන
මව්වරු වේද යම් සේ
ලැම මැද සෙනේ ඉඩ දී
සැනහෙනා තව මවුන් බෝ වෙත්