සඳද නැති අමාවක් රෑක
මුහුද මැදට ගිය ගල් වැටියක කොනක
වාඩිලා කලුම කලු සිතිජය දිහාවට
මුහුණ දෙදණ මැද හොවා
ඉකිබිඳිද්දී
ප්‍රදීපාගාර තෙමේ සම්බ විය

අතෝරක් නැති සයුර
මං කියා මුලු රැයම
හිරු එබෙන්නට පෙරව
ඉසිඹු හැඬුමකි නිහඬ

කවම කවදාකවත්
ප්‍රදීපාගාරයක්
ලඟ රැඳුනු ප්‍රේමයක්
නොවෙන බව දැන දැනත්