කාකි කමිසය පහසු නැහැ පුත

ඉර කර ඇරිය දවසක 

රාත්තිරි තුරුලට වැද

දියවෙවී ගන අඳුරට

හමු උනා නුඹ හා මම

ජීප් රිය හුනසුන යට

කබින් ඇලැවුනු දෑසින

එකුන් විසි වියෙදී

මරණයයි රමණය කලේ නුඹ

පුළුටු උඩු හුළඟේ

දෑඟිලි බැඳං එල්ලී

වියරුව නොහැඬුවේ ඇයි

මද මුදු සිනා අතහැර

සිය දහසක් කෙවෙනි

අතරින් නුඹය පළවෙනි

නික්මුම දැනී පෙනි පෙනි

පළා ගොස් නොම සැඟවුනි

දෙදොහක ඇවෑමෙන්

නුඹ හමුවීමි හැබැහින්

තැලී පොඩි උනු කෙටල ගාලක

මූනින් අතට පිම්බී

මටත් මරණය ඇවිල්ලා අද

උඹෙන් මහ කාලෙකින් පස්සට

ඉතින් කියපන් අතැර කිමිදුම

හිත නුහූලන මෙබැඳි බන්ධන

කාකි කමිසය පහසු නැහැ පුත

ළතෙත උර උර අවර පැහැ වෙන

මුදන අවසර නොලද කඳුලක

දැවෙන තැතනෙන ළසොව දැනුනෙද

බඹාට කෙටීම

අවිවාහක මහබඹෙක් විය

පසුවිපරම නොවැදගත්යැයි සිතූ

කෙටුවායින් පසුත්

තැවි තැවී

තව බොහෝකල් හුන්

නුඹ මම

නුබ 

ගැබ 

නැබ මත

ඔබ

මොබ 

යන නුඹ

නුඹ 

නැබ 

ගැබ මත

ඔබ 

මොබ 

යමි මම

පෙම්වත් මිණිබිරිය

සත්වසක් මුලුල්ලේ

බ්‍රහ්ම දණ්ඩණය ලද්දී

ගම ආවාය

සත්සයුරු මතින් පියඹා

තටුවෙන් වහන් උන්නත්

වළාකුලු සීතට ගුලි ගැහුනු

කිරිලි පුළුන් බෝලයක් හැලුවාය

බුම්මාන අහක බලා උන්

සීය තාත්තාගේ සරමේ ඔඩොක්කුවට

කාංසාවෙන් සිර කරං උන්

දුකටපත් ගර්වය

උණු වීය දිය වීය

පැටි කිරිල්ලීගෙ තොදොලට

ඉතින් ඉන් පසු

කැදලි මිදුලේ උන් තණපෙත්තෝ

ස්ව කැමැත්තෙන්ම අවුත්

ගාල්වූහ

ගෙඹි ටිකිරිත්තෝ

වහ වහා පොල් කටු යටට වී

පැටි කිරිල්ලිය එනතුරු

නො ඉවසිලිමත් වූහ

දෙනියෙන් නියරටද

නියරෙන් පේර ලානටද

මහලු අත්තටු කිහිල්ලට වී

එහෙ මෙහෙ පියෑඹුවාය

ඉනික්බිති

එළඹුනු දිනෙන් සත්වැන්නේ

සුළං යළි හැරුනෙන්

ඈට යන්නට සිදුවිය

සත් සයුරෙන් එපිට

උපන්නා වූ ඒ කොදෙව්වට

තක්කිට තරිකිට නටපු තරමට

කිරි කිරි හඬින් දෙස් දුන්

වියටපත් හන්දි ඇටකටු

සහ පිය බිරින්දෑ වෙත

සවන් නම් හේ නොදුන්නේ වෙද

කලකට පසුව යළි

පෙම්වතෙක් වී හමාරය ඔහු

මිණිබිරි කිචි බිචිය

අහන්නට නො ඉවසිල්ලෙන්

හැම සවසකම

දුරකථනය අසල

හැංගිමුත්තං

කවි පබඳින්නෝ සිටිත්

පදපේලි වල හැංඟී

කවියෙ මා නොසොයන්න

හිමිකම් අත් හළ පුවරු ඔසවාන

කාටත් හොරා

පද සමහරක පිටුපස

කවුරුන් හෝ සොයා එනතුරු 

නො ඉවසිල්ලෙන්

නුඹත් ඇයත්

එසඳ සිහිනයන් විය

නුඹත් සිටි

මාත් සිටි

මහ කලක් ගතවුනා

නුඹත් උනි

මාද හුනි

දැනුදු සිහිනයන් වේ

නුඹත් නැති

මාත් නැති

සීනයේ තැන් වේය

නුඹ නොමැති

මාම ඇති

යථා ලෝ පොළෝ මත

ඈද ඇත 

මාද ඇත

ගැබ්බරිත සිහිනවල

ඈ සිටිත

මාද ඇත

ඇය මෙමට හිමි බවද

ඈද දත්

මාද දත්

මා ඇයට අහිමි බව

ඈ නොදත්

මා පමණක්ම දත්

හීන මල්ල තුරුලු කරන් මතකය දිගේ

සරසවි ජීවිතය නිමාවෙන්නත් ඔන්න මෙන්න. උරුවම් බාමින් ඉන්න අතර පුරුදු ගීතයක තනුවක් ඉබේම මිමිණුනා.අතරින් පතර කොයිවෙලේත් අතීතයෙ ජීවත් වුනත් හිත බොහෝමයක් වෙලා ඒ ගීතයත් එක්ක අතීතයෙ සැරිසැරුව.ඇත්තම කිව්වොත් හුඟක් දේ වෙනස්වෙලා. මං වෙනස් වෙලා. එදා උන්නු සමහරක් යාලුවො වෙනස් වෙලා. ඉස්කෝලෙ උනත් වෙනස් වෙලා ඇති. 

ඒ ගැන වමාරන්න මේ කාලය මදි.වයසට යන්න කලින් ඒ දේවල් කොහේ හෝ තැනක කුරුටු ගාන්නත් අදහසක් තියෙනව. 

මේ හැමෝම එක්ක බෙදාගන්නෙ ඒ මතකයෙ එක පිටුවක්. උසස් පෙළ විද්‍යා ශිෂ්‍ය සංගමය එකතුවෙලා කරපු 2006 විදුසැරිය විද්‍යා දිනයේ තේමා ගීතය.

ජීවිත හිමේ පා පොඩි නගා

නුඹ ඇකයේ විඳි උණුහුම

මතකයෙ දවටා

ඉගිලෙන්නද කෙලෙසින්

හීන මල්ල තුරුලු කරන්

ආ කාලය පාව ගොසින්

දෙනෙත් අගට කඳුලු උනා

කියයි හිනැහිලා

නුඹ කියූ ලෙසම අරුත් පිරුනු

ඉම්කොන් නැති ජවය සොයා 

විදුසැරියේ..

නික්මෙන්නට අවසරයි

ගයන්නෙ හිරාන් එක්ක අසංක අයියා. සංගීතය රචික අයියගෙ. වීඩියෝ කලේ චරිත් ලක්ෂාන්. ඉතින් එකතු වෙන්න ඒ මතකය බෙදාගන්න.

මම ඈව දෑහට නොදැක කාලයක් ගතවුනා. ඈ සනීපෙන් ඇති කියල හිතනව.දරුවො හැමෝම ලෝකෙ කොයි මුල්ලෙ හිටියත්, හැමදාමත් අම්මව මතක් කරනව අම්මෙ. 

                 විදුහල අප මවු ධර්මාශෝකා සිරිලක සුදිලේවා



                                                                                              

විවාපත් මිතුරියක කී කව

මිතුර

පෙමකින් මෙහා

සහෘදත්වයෙන් එපිටහ

තැනක් මෙදියත වේද

අපට මිතුරන් විය හැකි

නො එසේනම්

වෙනමවූ ශ්‍රිතයකදි

දිගෙලි වෙන බැඳුමක්ද

හිමි තුරුල සුව සදයි

දිවි සැරිය ඔහුත් හා

පානගමි එය සැබැයි

එතෙකදු අනිෂ්ටව

අපට ගල් ගසාවීයැයි භයින්

තවත් මිතුරු නොවී හිඳිමුද

එහෙව් සුරැකි තෝතැන්නක

පෙමට මෙහා මංකඩෙක

දිනෙක හිරු ගිලෙන්නට පෙරව

හමුවෙලා වෙන්වෙන්න හැකි වේද

හැකි නේද 

ගඟට වට මල

ඇය වැටුනේ අන් සියල්ලටම කලින්

දඟලලා දඟලලාමය.

පාර වැරදුනු අකල් හුළඟකට නතුව

අනිත් අය ගිලිහෙද්දී

ඈ නොගැඹුරු දියේ පුංචි දිය සුළියක

නටමින් උන්නාය.

මේ නම් විසිතුරු පොරිම යැයි සිතා

ගැඹුරු දියේ හිට දිව ආ 

කොරළිද කිති කවන්නට වූහ.

කලෙක තමන්ද

දියත්තක්ව හුන් සමය මතක්ව

ගඟද

මේ දඟය වින්දාය.

චණ්ඩි කොරළියෙකු නිසා

ඈ දිය සුළියෙන් ඉකුත් වද්දී

අන් සියල්ලෝම

පාව ගොස් හමාර බව පමණක් හැඳින්නාය.

බොල්ලැහැට දික් මල්පෙති

උස්සාන ලහිලහියේම

පහළට දිව ගියාය.

අහෝ...

ඈට මාලුන්ට සමුදෙන්නටවත් නොහැකි වීය.

මක් කරන්නද

ගඟක් වේනම් යම්

පහළටම යා යුතු නෙව. 

මනුසත් වෙරළ

ඉර අවරට යත හෙමිහිට

අවසන් එළි බිඳ සමගින

එය නොගනිති උහු සිතකට

සිත්ලූ වෙරළේ හිඳිමින

පය ඈතින් කර ඉක්මන්

හිරු දිවයයි ගිලෙනු රිසින

කෙසරු මිටින් දිය පොඟවා

නා පීරා අවුල් හරිත

රළ නැවතුනි ඉර නැවතුනි

මඳ අසුරක් ඔහේ ගෙවුනි

මුහුද මහා පොකුණක් බඳු

මුඩුම විලස බලා හැරුනි

හාත්පසම අඳුර විදුනි

මූදුබඩම දම් දුල දුනි

අන්තිම බසයත් ගිලිහුනු

සෙයකින් හිරු රවා රැඳුනි

ලත් අවසරයෙන් කැලඹුනු

අවුල් කැරලි හිසකේ ඇති

හම් බෑගය වෙරළ තබා

පොකුණට පා නැගි මිනිසෙකි

දණක් දියේ නොම නැවතී

ඉඟක් දියෙත් නොම නැවතී

නොමසල දිය රැළි නගමින

පිඹලන්නට වුනා හුස්ම

ඇකයේ පුත් වෙරළ දමා

පැන පිහිනා ගිය තවකෙක්

ඔහු බේරා වෙරළ හොවා

බැණ වැදුනා පුතු නොසොයා

දියබරිතව 'මළ මිනිසා'

වැලි ලුණු දිය නොම මිරිකා

හම් බෑගය කිහිලි ගසා

කාල් ගෑය පිල්ලි ලෙසා

දිය රැළි ආපහු බිඳුනා

නෝක්කාඩු ඉර ගිලුනා

රෑ බෝවෙන්නට කලියෙන්

සිතිජ කොනේ ගුලි ගැහුනා

විඩාව දුම් රොටුවෙ රුවා

ලතෝනි දී දනිපනිගා

මහ ගෑණියකගෙ විලසා

රේල්ලුවද මුනු මුනු ගා 

එහි නොරැඳී ඉගිල ගියා

"අපොයි ඕක මහ දෙයක්ද

 මැරෙන්න මහ හේතුවක්ද

 කාගෙත් දුක් කර පින්නං

 දෑහෙ මූණෙ  මූද තියං

 හැම දවසෙම දුක උහුලං

 අපිත් යනව දැකල නැද්ද "

ශේෂ කඳු

විසල් තැනිතලාවක
උන් හිටි තැන්වල ඈඳිගත්
හූවක දුරින් මූණට මූණ බලන්
පොඩි කඳු දෙකක් තිවුනා

ශත වර්ෂ ගාණක්
ගණන් නොතරම් අව් වැසි
පැමිණියද එදෙදෙන
සසැලි සිත ගල් කරන් උන්නා

ඉර එබෙන'හට ඔබ්බෙන්
මේකුලු බරණ ඇඳ
සතොසින් දවසරින
කඳු පවුල් උන් බවත් දන්නා

අපුලයි තනිය පාලුයි
පුංචිත්ති කෙටි පණිවිඩ
වියැලුනු හුළඟෙ අමුණා
එහෙ මෙහෙට ගිය දවස් තිවුනා

දරුපල නොම වැළඳ
ගං දූ කොමළි නොම ලද
මව් කඳු තෙම තරං
නෑඬුවත් හේ හිතින් ඇඬුවා

අහම්බෙන් දවසක
මනුසතෙක් ගිය දඩ මග
අවුරාන හිස් විලසට
දෙමහල්ලො ඔහෙ හිටන් උන්නා

කාලය ගත උනා
එකා පස්සේ එකා ඇදුනා
මාපිය ඇඟිලි බැඳෙමින්
බැම්මකින් මේ දෙපොල ඈඳුනා

හිටියදවත් නොදත්
කෘෂැති කදුරක් හරහට
යාවුනු බැමි තෙමේ
පුංචි වැව් කෙණ්ඩියක් තැනුවා

වනපෙත සරු උනා
කුඹුරු කරලින් පැහුනා
වෑදිය පණ උරා
තැනිතලාවම යුහුසුළු උනා


කුස නොම දැරූවත්
සෙවන යට උන් මනුසත්
දරු සුරතල් බලා
සැනහුනා ඒ දෙමාපිය හිත්


තන පුඩු කිරෙන් උතුරන
මව්වරු වේද යම් සේ
ලැම මැද සෙනේ ඉඩ දී
සැනහෙනා තව මවුන් බෝ වෙත්

ඉබ්බෙක්මි

දියෙන් එපිට වනපෙත ගිනිගෙන ඇත
කටුව යටට හිස පමණකි දියමත
අඩක් දැවුනු පත් දියට වැටෙන සඳ
මදක් දුමැති නල රැළිති හමනු වෙද

මගේ පොකුණු දිය තවදු බොරව නැත
දැවුනු වදුලු මත තණ පූදිනු ඇත
නොවෙද සිතූ මේ මහලු ඉදිබු තෙම
ගැඹුරු හුස්ම ගෙන පතුලට කිමිදෙත

පෙම්වත් වනරොද ඔහුගේ නම් වෙද

තණබිම් ඉද්දර

අහඹුව නැවතුනු

වන ගුල්මෙක අස

නැවතී හුන්නා

තුරුගොමු අතරින්

ලියවැල් නටමින්

වෙලේවි බඳ වට

හවසක ඇවිදින්

හිතමින් උන්නා

පතමින් උන්නා

අත් අල්ලාගෙන

යනතුරු කැන්දා

අහසට පෙමිනා

ඉහලට ඇදුනා

මිස තුරු අගිනා

බැල්මන් නොහුනා

දඩයක්කරුවෝ

දරමිටි කැපුවෝ

වනයට ඇදුනෝ

වනයෙන් මිදුනෝ

අදරැති සෙනෙහෙන්

මහකල් ගෙවුනා

කිකලෙක වනරොද 

ඉම නොම පරයා

හමරැළි වැටුනා

පස තෙත සිඳුනා

සුසුමෙන් සුසුමට

සෙවනැලි ඇරුනා

රංගය අවසන

බැරි පය ඔසවා

පෙම් බැඳි අරණට

යන්නට සිතුනා

පියවර සුඟකට

එපිටහ පැත්තේ

මතකය වහගෙන

මියැදී වැටුනා

වනයට රිදුනා

හුනිද නොඅඟවා

ඊයේ විලසම

ඉහලට වැඩුනා

දඩයක්කරුවෝ

දරමිටි කැපුවෝ

වනයට ඇදුනා

වනයෙන් මිදුනා

ගඟක වත

අනියම්ය ප්‍රේමය විටෙක

එකම උල්පත නොම සොයන්නට

බැතිමත්ය ප්‍රේමය

එකම ඌලක පැහැ සොයන්නට

විධිමත්ය ප්‍රේමය

හතර මායිම් පැන නොයන්නට

සිහිමදය ප්‍රේමය

විදුලි වැට උව ඉක්මවන්නට

පතිනිබර කදුරුද

පාමුලට යන ගැඹුරු දෙනිවල

ඉතා නිහඬව ගලා යනවා

කොයියම්ම අතුගඟක් අබිමුව

එහෙමමත් දවසක

දෙගම්මැදි බිම්වල

සරු පස පලා මතුවෙන

සුවඳ මල් පුසුඹට

දුවන හිතකට මදු තියමු තව ?

පාපොච්ඡාරණය

නේරංජන ඉවුර මෙපිට

අවසඟ වී  දෙපය බරින

ආපහු නුඹ වෙතින් හැරුන

රාත්‍රිය මතකද

දිය ඇති නැති ගං වැල්ලට

මෙපිටහ ගංබඩ ඉඳඟෙන

කෙළෙස් කදක් උර තියාන

සුබ ගමන්ය යැයි පතන්න

කුහක උනා මං

සියෙරාමෙස්ට්‍රාවේ

කඳු බෑවුම් ගානේ

පාරමිතාදම් පුරාපු

චේ දැකලා නැත

ස්වාර්ථය බිම පාගා

පාරක් පාරක් ගානේ

දහදියරට ලේ හරවන

උඹ දැකලා ඇත

අතීතකාමය

අතීතයට මුහුණලාන
ඇවිද යමි
පසුපසට...
ඉඳහිට හැරීබලමි
පෙරමං ලකුණු මතකෙන්

මා අන්ධයැයි
කිව නොහැක නුඹ හට

ජීවිතය හැමදාම තිබුනේ
පරණ පහුවුන මතක ගොන්නක
යන්න යන්නම
අතීතය බර වැඩිඋනා මිස
අනාගතයක්
නොපවතී ලොව

හිමි අහිමි

තහනම් සුළඟයි හමන්නේ

සිහිල ගත දැවටී...

හුස්මක අවසර නොදෙන්නී

සුවඳ පා දුවතී...

ලය දැදුරු නොම දන්නී...

ඔතරම් හිනා මල් කිමැයි

අද නුඹම විමසනු ඇතී...

හෙට නේන නුඹ සිහියේ හොවා

අද අඬන්නද හිතවතී...

දුක සතුට කර හිනැහෙමී...

කාලයම ඔච්චම් කෙරූ

ආලයන් ලොව පැවතුනී...

මේ ඇරඹුමද අවසනද නොවනා

බව නොදැන හිත බැඳී..

අද කාලයට ඔරවමී...

ප්‍රාදූර්භූත

වැහි අඳුරු හවසක
ඉදිමුනු පයද සහිතව
වාට්ටුව මුල්ලක
අහෝ හේ මට හමුවිය

විසුළු හැඩ කෙහෙ ඇති
කැපුම් කැළලින් විසුළැති
පොරවගත් සම ඇති
එහැම පරදන සිනා මුහුණැති

ඔසවා සරම ඉණටම
පෙන්වා නහර පිරි සම
බිඳකුදු නොදෙඩු මුව තම
රිදුම් සඟවා සිනාසුනු බැම

පෙයර් ක්‍රිෂ්ණන්මි
වන්දාරමුල්ලේ උනිමී
පොළොන්නරුවෙන් ආමී
අපහසුව මැද අසා ගතිමී

පය අහිමි වූ සඳ
මල් මදින්නේ කොහොමද
නැසුවේ මම වෙද
කවදනම් උඹ ගමට යනවද

දත් දෙමළ මද විය
ගම තතු අසාගන්නට
තනියෙන්ද මවු තව
ඔත්පළ ඈට කොහොමද

හිත කිනිති ගස්සන
පැනයත් අරන් පහුදින
ගිය නමුදු නුඹ වෙත
ඇඳ පමණි, නුඹ කෝ කොහෙක වෙද

ඉතින් මගෙ සොහොයුර
අපේ අප්පච්චී
වෙඩි තියව්වේ උඹටද
අපේ අප්පච්චිට
වෙඩි තියව්වේ උඹමද 

උඬඟු කවි

පෙම් කවියක් ඇඬුවාලු

දෙනියක් කෙලවර ගලමුදුනක් පිට

ඇද කරපු හින්දා

උඬඟු කවියක් එන අතරමග

හැමෝගෙම බඩ පිරුණු

රොමෑන්ටික හීන රටකට

තොලොංචි වෙයන් කිව්වාලු

                                                      දුක කියනවා ඇහුන මලකට

පළඟැටිච්චිය

නොකල්හි ළතැවෙන

තෘණපත් අතර සැඟවෙන

ළපැටි පළඟැටි තෙම

පිරිමදී තටු නුවුමනා ලෙස

එතණ බිස්සෙම අන් කොන

"අහා ඉමිහිරි සුගැයුම"

මුමුණමින පොඩි පළඟැටිච්චිය

දවස'රියි ඉන් දිරි ගෙන

අහෝ උන් පස් වනතුරු

මුණගැසුනු වග අසා නැත තව

   

මහල්ලෙක් විය හැක

නැලවෙන පාලමෙහි යට

කල්පනාවෙනි මහවැලිය තව

ඈ නෙලූ මල් ගෙන ගිය

වීසි කළ ගල් තුරුලෙ රැකගෙන

ඉස්සර වගේ දවසක

ගංදිය දෙබෑ කරගෙන

අත්ලේ මතක වජ්‍රය

හොවා ගත් කිඳුරියක එනතුරු

තැවෙන වියපත් නෙතකි අනිමිස

මලක්

මලක් නටුවෙන් හැරී
මලසුන'ග බවුනෙහි ගැලී
එතිර සිත නොම දැනී
තවම බිඟු සකි බමයි සැරහී