වැසි තදින් ඇද වැටෙන

ඇතැම් රාත්‍රීන්හී
එන්නීය
ඈ...

බිඳකුදුත් නොතෙමීම
යතුරුලෑ දොර පියන්
නොහඬවා නොරිදවා

සයනයට පිටුපාන
හිඳගනී අසුරකට....
හදබිතෙහි හිස් තැනක
නොපැවතුනු ඇසුරකට

ආ පයින් යන්නීය
ඉස්සරම වාගේ
නැති සෙයින්
හිස් තැනක වගක්වත්....
හද ගැහෙන බවක්වත්...

 අනිශ්චිත තෙත් නිසල රැයවල්

විසි හතර පැය පනින දිගු දින
මතකයට වෙඩි තියයි...
ලේ හැලෙයි...
නිහඬවම ඉකි ගැසෙයි

චිතකයේ දර පවා
නොම ඇවිල, හිඳ තැවෙයි

 වංකගිරියක

එකම තාප්පේ දෙපස
තැවෙන යුවලකි

 යුවතියකි පලමු හාදුවෙන් පසු

මිත්තාවට පියා සලන
පියගැට මතින
පොත් අහුරකි
ප්‍රේමයේ මධු නොවිසිරී එක්කාසු කල
රෝමයක් ගානේ
මිහිදුමටවත් නොසැලි
ආහ්ලාදයෙන් උජ්වලිත

 ඉපිලෙනා හිත උණුහුමයි තව

ඔබේ සුසුවඳ දොලොස් මහ පහනයි
වසං කරගෙන ප්‍රේම කල මැන
උන්මාදිනිය ඔබගෙයි...
ලයාදරයාණෙනී
උන්මාදිනිය ඔබගෙයි...

මීදුමට සැලි ගංදියේ අග
කල්පෙකින් හෙට හමුවෙලා...
තුරුල් කරගත් කතා සහසක
සසැලෙනා කුමරිය මෙමා...

ලිහිණියක වී පියඹමී
මේ නිම්නයේ මධු විසිරුනූ...
බීරිමෙන් ආතුරව ඉගිලෙමි
දෑස් නුඹ හමුවන තුරූ.. 

 සමහරක් විට

අප හුන් ගස් යට
ගං ඉවුරු මත
බංකු යට

දමා ආවා විය නොහැකිද
ප්‍රේමය

අහුලානොගත්තේ නං
තිබිය යුතු නේද තව

 සිවුරු හළ ප්‍රේමය 

ඔහේ බලා හුන්නේය
පාලං ඇන්දට වාරුවී..

වලාකුළු වියන් යටින්
මානා කඳු බෑවුම් වංගු අතරින්
කොහේදෝ සිට කොහේදෝ යන
තනි දොරේ සීටිබිය
නවත්තාවි තව මොහොතකින්


ප්‍රශ්න දෙකකි

නගිනවාද නැද්ද
පහලට
පනිනවාද නැද්ද

 නොකල්හි මුල් සිඳගත්

තුරු පවා තාවර වෙත්
දරා සියලුම දොම්නස්
මද නලක් දැක

මුල් සිඳී බොහෝ කල් ගියමුත්
ඇතැම් තුරු ඉවසාන පැවතෙත්
මඳ නලක් එන බවක් පෙනුනොත්
දෝස පවරා මුලින් ඉදිරෙත්

 මා ඉන්න තැන අඳුරුය

ඔබට ඒ ගැන නොදැනීම සොඳුරුය
නුඹද ඉන්නේ අඳුරක විය යුතුය

ඒත් මේ අඳුර ඉතාම අඳුරුය
මාව නොපෙනේ මට
පාර නොපෙනේ මට
නුඹව නොපෙනේ මට
නුඹවත් උන්නා නම් සොඳුරිය

පැතූ සියල්ල
සිතූ සියල්ල දියවී වැගිරෙන මේ මොහොතේ
සියලු දේ අඳුරුය

මේ මරණයද විය හැක
කිසිත් නොපෙනෙන
කිසිත් නොහැගෙන
නුඹත් නොම එන
මීට වැඩි රුදු තවත් නම්
යම් මරණයක් වෙද

 බොළඳ චිත්‍රපටියක ඉස්සර

රඟපාපු නලු තෙමේ හවසක
කොතෙක් හාදු තිබුනාද උණුසුම්
දෙබස් අමතක මිහිරි මතකෙක

ඊට මහ කාලෙකින් පස්සට
සීතලෙන් ගල් ගැහුණු කොපුලින
එකම ගංතෙර අසබඩ
තවම චරිතය හොය හොයා යත

 පින්තාරුව වී මා හදෙහී සේයා

ඒ රැය දුර නිසා
කන්තාරුව වී මා ලය සැනසෙනා
ප්‍රේම ගීතිකා
මායා දිලෙනා මා හා වෙලෙනා
මතක සිලු නිවා
අතීතෙන් පියඹා සීතේ සතපා
ඒවිදෝ සොයා

මා හා උන් ගං තීරෙම
රෑ බෝ උනු හැන්දෑවක
ඒ හීනෙම කැන්දාගෙන ඒදෝ සිතුනා
මා හා උන් ගං තීරෙම
රෑ බෝ උනු හැන්දෑවක
ලන්තෑරුම් එලි පාරක ඒදෝ සිතුනා

ලා මන්දාරමේ වැහි බීරමේ ගෑවී ගෑවී
ඒ හාදුත් අරන් කාටත් කලින් පාවී ඒවී

වාවනු නොහෙනා තනිකම් තිබුනා
සිතක ඇවිලෙනා
ඒ නම් පියඹා මීදුම් සඟවා
ලා හිරු රැස් මවා

ආයෙමත් නොගැලුවත් ගඟ

 

මුඩු තැනි පසු කරද්දී ගඟ
හැඬුවේය පෙර මතකෙක
අතීතේ කඳු උයනක
මීදුමෙන් ඇවිලුනා මතකද

අල්පවු දුරක් ඔබ්බේ
කරදිය විසව මියැදෙන
බව හොඳින් දැන ගෙන
කල්පනාවේ ගැලී ගමනෙක

 වෙලාවකට දිගවැඩියි ජීවිතය

මහන්සියි හිතින් හති ඇරලාම
නොකියාම නොහිතාම ඇවිදීම
නැවතීම තමයි හරි බුදුවීම

කවුලුවක් නැති ටැමක තනිවීම
පතුල් නැති සයුරු තෙර කිමිදීම
මං මැකුනු වන පෙතක
සෙල් කවක් වාගේම
නොකියවී ඇස් දුරින් වැලලීම හිම්වීම

 නොකියවා විසි කල කවි

කාලයේ ඇවෑමෙන්
ගසා විත්
හුරු පුරුදු වෙරළටම
අහම්බයක්මැයි
වීසි කල තැනටම

අඳුර වෙත විහිදෙන

වැහි මේ කුළුය තැන තැන

ඉඳහිට මගක වැලපෙන

පහන් කණු කේඬෑරි සුසුමින

විසල් අහසකි පරිමිත

කඩා හැලෙනට නියමිත

රාත්‍රිනියේ නපුරු බැල්මෙන්

අන්තිමම එළි බිඳත් සඟවන

මමම විතරක් මොකටද

නුඹෙන් එලි ලද ලොවකට

මතක ශේෂය සූර සූරා

රැගෙන ගුලි වෙමි අඳුරු විජිතෙක