මෛථුන පියාසැරියට කලින්...

අද ඉර බහිද්දි

මං නොපවතීවි..

නුඹ මට වඩා

කලක් ඉඳීවි..

ඒත් නුඹත් දවසක

එක ඉරක් එක්ක

බැහැල යාවි..

මේ ජීවන දහරෙ

අසුරක මොහොතක

හී තුඩ පමණ නේද

අපි..

තරංගය අනවරතයි

නොනැවතීම ඇදේවි..

නුඹේවත් මගේවත් නමට නෙවෙයි

වරිගෝන්නතියට සවුදිය පුර පුර..

ඊලඟ තත්පරේ මරණයත්

ඉරිසියාවෙ පැලේවි

මගෙ

විභව තණ්හාවෙ තරමට..

ඔය මදෑ සොඳුරිය 'අට' ගැහුව

'ට්‍රයල්' දෙන වෙලාවත් ඇවිත්..

ගිලෙමු අපි

අපෙ සසඟෙ

නිරාමිස රුතියෙන්

මේ

අනියත අහස් ඕවිල්ලේ...