එහෙමමත් දවසක

කලාතුරකින් හවසක
අකුල් මං කටු හැර
බෙහෙත් වැල් මුල් හාරා
වලාකුලු ගිරි හිමේ පීරන
නාඳුනන්නියකට අහුවෙන ලෙස
වන ගුල්ම මැද
ගිලුණු දොරුවක
ගැඹුරු කදුරක
මා දෝමනස්සයන්
සඟවා තබමි

ඔවි
නුඹ ලිහිණි අක්කේ යැයි හඬතැලිය යුතු නැත
කවුරු හෝ පැමිණීමමත් ඇති
අහන්, ආ ගමනම ගියත් ඇති

සියලු මාර්ග ඵල 

දිග්විජය කල පසු

ඒ ඉසිවරු

වැඩ උන් ගඳකුටිය

අමදිති

හැමදාම මෙන්

අතුනොගා ඉතිරි කල

රොඩු බොඩු සම්භවේ

දුහුවිලි පමණක්

හැඬූ කඳුලෙනි

හැමදාම

අතු ගෑවී යනසොවින්

ඇල්මෙන් කුමන පල

පැල්මකි ගැඹුරු හද

හැල්මෙන් මිදෙන'තර

බැල්මෙන් විඳිනු හැර

ඉති දෙකක පිපි

මල් දෙකක් බව

දැන දැනම උහු

දඟ සුලං රොල්ලක

නැලවුනා

නොකල්හී හැමු

අවසාන ප්‍රේමය

අවසානයේ
දෙවියන්
මා වෙනුවෙන්ම වූ ප්‍රේමය
අඹා හමාර කොට තිබුණි.

සෙනෙහස සොයා ගිය මග කෙලවර
හැල්මේ දිවුම අවසන
ඉසිඹු සුසුමක
අවසරය ගමි.

මා දුටුවන නෙත් අගින්
නිනව්නැතිවම
උතුරන
ප්‍රේමය,

දෙනෝදහසක් මැද උව
නොපැකිලිව හාදු දෙන
ප්‍රේමය,

එසැනක ඉඟියකින්
හිස මද මුදු සරින්
ඇඟිලි තුඩු මත සතප්පන
ප්‍රේමය,

මගේ බොරු හැඬුමට
කෝකටත් රිදුනාදැයි
විපිලිසර වෙන
ප්‍රේමය,

පරෙස්සම් සහගතව
මා සොයාවිත් තිබුනි.

ඉතින් සුහදිනි,
අප ඉනික්බිත්තේ ඇති
ජීවිතය කෙබඳුදැයි
විටින් විට
බිය ගනී මා සිත.

ඒත් මේ තත්පරයෙ
තාවර වෙවී නුඹ අස
ප්‍රේමයෙන් මුසපත් වනු මිස
කවර නම් අන් සැපතක්
වේවිදැයි මේදියත මාහට.