ඒ පැය තුලදී
ඈ දෑස් නම් නොහැරවූවාය
වැරදිලාවත් හැරුනොතින්
සිරගත උනු ඉරියව්වට වහාම ආවාය
ඒ සිහින දවස එන තුරු
මහලු ඇඟිලි ගැන්නාය
වහින්නටවත් හිතක් නැති
කොළඹ අහසට දොස් කීවාය
එදාට අඬන්නට
කඳුලු අරපරෙස්සම් කලාය
තුන් වරුවේම දෑහට වද දෙන්නට
එන උනට වෙර බැන්දාය
බොරුවට ලෙඩ ගන්න
අනික් උන්ටත් බැන්නාය
තුන් මසක් මුලුල්ලේ
බලන්නට නො ආ පුතුට වෙර නොබැන්දාය
හැමදාමත්
හෙට නම් ආ යුත්තේ යැයි
ස්වයං නිශ්චයේ යෙදුනාය
ප.ලි. කපුටන්ටත් වවුල්ලුන්ටත්
මේ කිසිවක වගක්වත් නොවීය
රෑ බෝවත්ම
වෙනදා මෙන්ම
අහස මදි බව නම් තේරුම් ගත්තෝය
No comments:
Post a Comment
නොතිත් සිතඹර අරා...