එහෙමමත් දවසක

කලාතුරකින් හවසක
අකුල් මං කටු හැර
බෙහෙත් වැල් මුල් හාරා
වලාකුලු ගිරි හිමේ පීරන
නාඳුනන්නියකට අහුවෙන ලෙස
වන ගුල්ම මැද
ගිලුණු දොරුවක
ගැඹුරු කදුරක
මා දෝමනස්සයන්
සඟවා තබමි

ඔවි
නුඹ ලිහිණි අක්කේ යැයි හඬතැලිය යුතු නැත
කවුරු හෝ පැමිණීමමත් ඇති
අහන්, ආ ගමනම ගියත් ඇති

සියලු මාර්ග ඵල 

දිග්විජය කල පසු

ඒ ඉසිවරු

වැඩ උන් ගඳකුටිය

අමදිති

හැමදාම මෙන්

අතුනොගා ඉතිරි කල

රොඩු බොඩු සම්භවේ

දුහුවිලි පමණක්

හැඬූ කඳුලෙනි

හැමදාම

අතු ගෑවී යනසොවින්