ඉරිදාට
බස් එකේ දුර යන දාට
විතරක්
මෘදුම කිරි කිරියකින්
හරිමි
ආගාරයේ දොරපලු
මා තනිව ආ බව දතත්
සීරුවෙන් අඩි තැබෙනවා
පණ පිහිටුවාවී බියෙන්
මතකයේ නිදි කුමරියන්
කාලයත් ප්‍රේමයත් උණු කොට
සීරුවෙන් ඇඹුණූ
අපේ ඉටි පිලිරූ
තෘණ තලා මත
ගං ඉවුරු මත
හාදු ආලිංගනාරූඪව
වැතිරගෙන සොඳුරූ
පසු කරමි එක අසුරූ
හැම දාම
මම වාඩිවෙන තැන
කවුරු හෝ හිඳ නැගිට ගිය බව
පිණි මැකුණු
තණ පතක් පැවසී
විපිළිසර විමි
ඔත්තුවෙන් ලද
කවුරු නම් ආවාද ප්‍රේමිය
අපිම විතරක් පාර දැන උන්
අතීතේ මේ වංකගිරියට
