මගක ආ දුර අහවර
එකලාව නුඹ යන්නෙ කොහොමද
නොඅසාම ඈතට ගිය
නුඹ ගැන තැවෙමි තනි මග

 

සෑම අක් වැස්සකටම පසු

සියක් වස් හංගාන උන්
ප්‍රේමයේ බිජුවට
ඉබේ පැලවී
සෙමෙන් මැළවී යයි...

පැල නොකරන්නෙමියි
කොතෙක් කල් දත් මුත්
යනෙන තැන්වල තවමත්
උසුලා ඇදෙමි

ප්‍රේමිය

ප්‍රේමය

ගැඹුරු දියකට ගලක් විසිකර
රළක් නම් තව ඉපදුනේ නැත

තවත් ගැඹුරට එයත් ගිලගෙන
කිසිත් නූනා සේම ඉනු හැර

නුඹ දමා ගිය පසුත් වැඩුනේය

ප්‍රේමයේ අයිවි අතූ 

හුදෙකලා මේ ගිම්හාන කුටිය තුල

මටත් ඉඩ නොතියාම

සඳද නැති අමාවක් රෑක
මුහුද මැදට ගිය ගල් වැටියක කොනක
වාඩිලා කලුම කලු සිතිජය දිහාවට
මුහුණ දෙදණ මැද හොවා
ඉකිබිඳිද්දී
ප්‍රදීපාගාර තෙමේ සම්බ විය

අතෝරක් නැති සයුර
මං කියා මුලු රැයම
හිරු එබෙන්නට පෙරව
ඉසිඹු හැඬුමකි නිහඬ

කවම කවදාකවත්
ප්‍රදීපාගාරයක්
ලඟ රැඳුනු ප්‍රේමයක්
නොවෙන බව දැන දැනත්

පහසු නෑ සොඳුරිය
සියලු භග්න ඉච්චා
සංතාප
දෝමනස්ස
ආදර දෙබස්
මෘදු වූ ඇවිටිලි දැවටිලි
එකම එක වචනෙකට
ලඝු කොට
"කෑවාද? " යි
ඇසීම

ඉඳහිට කඳු වෙත්

පසු කර ගිය ගඟ

නිදුකින් සයුරත 

සිඹීද ලතැවෙන

ගඟට හොරා

මේකුලක මුවාවෙන්

දෑසග දැහැනක 

සතපා සැනහෙන

ගල්පර මතුයේ

හැපි හැපි විසිවෙන

ගඟට රිදේදැයි 

රහසින් වැලපෙන

ගව් සිය දුර සිට

දෑසග කඳුලකි

කිසිත් නූන සේ

නලෙකට මුමුණන

පිපී ඇති රොබරෝසියා

ගලහ පාරේ තැන තැන

තුටු පහටු සැනසිල්ලක

දුටුවෙ නැති මුත් දන්නවා මම

හරියටම ඔබ වාගෙම