දේව්දාස්ගෙන් අරීසාට

ආදර මලකුණු පාවෙන
මැග්දලේනා ඉවුරෙ ඉඳන්
ජීවිතේම ලියුම් ලියපු
අරීසාට ලියන්නෙ මම

මේ ගඟිත්තෙ ඉවුරු කනතු
පාලු කරන් හමා ඇදුනු
ගෑනු පුයර සුවඳ ඉඹපු
අරීසාට ලියන්නෙ මම

දහස් සිරුරු දහස් සයන
නැත,එක පුරඟනක පහස
ලැබ නැවතුනු මට කියපන්
උඹද උතුම් මමද උතුම්

දාසා දෑසේ රුවාන
අඩ සීයක් වස් ගෙවාපු
භග්න සීල පාරමිතා
නුඹට එරෙහි උනේ නැතිද

මත් කඳුලක දිව උලාන
සැබෑ ආදරේ සොයාන
පාරෝ වෙනුවෙන් හිඳින්න
තිබුන නොවෙද මට කියන්න

ගඟ උඩහට පීනගන්න
බැහැ,මට මූදයි පේන්නෙ
උඹ මෙන් මරු දත් පාද්දි
උඩු ගං යටි ගං පදින්න

මියෙන්න හැකි නං මියෙන්න
හැබැයි ආදරේ නමින්ම
කියූ නුඹම නොමැරි ඉන්න
හේතු තිබුනදැයි කියන්න

ගැහැණිය ගැහැණිය උනාවෙ
ආලය ආලය උනාවෙ
මරණය මරණය උනාවෙ
නැහැ.......

කාලය මරණය උනාවෙ