මගේ සඳ අවරේ ගිලුණු වග

දෙසුම් හල පංකා විලාපය සිහිල නොගෙනේ දැවෙන සිතකට

ඇවිරි කවුළුව ඈත අහසට වැහි ගෙනා සුව මකා දමමින

ඇහැළ මල් පිපි පාලු මාවත පා තැබූ අඩි මැකී නැත තව

වහින වැස්සට හමන හුළඟට අපි කියූ කවි මතක නැත තව

සීත වැහිබර සැඳෑවක අග වදුලු තුරුලේ සැඟව උන් අප

ගං ළමැද කිති කැවූ උණ දලු සේ හද සරය විඳිමින

ඒ ගඟම අද සුළි නගා කැරකී සොයයි නුඹ දෑල දෙගොඩම

නලේ නුඹවත් කියාදීපන් ඈ යලිත් මෙහි නේන වගතුග

මල් උයන් කොන දෑස් මානන දහස් දනගෙන් වසංවීගෙන

සිම්බ නලලත දෑස් වසමින දැනුනු උණුහුම මතක ඇත තව

සියක් දන ඇස් කඳුලු අතරේ සිම්බ මොහොතේ නුඹේ නලලත

දැනුනු සීතල මතක් කෙරුවා මගේ සඳ අවරේ ගිලුණු වග

හීන විජිතය කන්ද මුදුනේ තනා උන්නා නුඹට මතකද

අදත් රෑ කල පාලු අඳුරේ විදුලි බුබුලින් ඇලී දිලිහෙන

අකුණු සරකින් රැයම එලිවී තුබූ තන්හිම අරා උන් සඳ

මේ බිමම සොහොනයි නුඹේ හන්තාන වී මතුයේ සොහොන් කොත

ගෙවුනු තෙවසර පැයකි අද මට එළැඹි වස කප් සහස් වනසේ

තවත් දවසක් ඉපිද මියැදේ නුඹ තෙපුල් සවනේ බමන සේ

මියෙන්නට තව පණක් නෑ මට එයත් ගෙන ගිය සෙයකි රහසේ

හෙටත් ගං මත පාලමට වී නේන නුඹ නෙත් සොයමි රහසේ