මිනිස්සු

මාර ගස් පතර පැතිරී
හැඳෑ අව් රැළී...
තෙමාලනු රිසින නෙක හිස්
කරයි විමසිලී...

පියාලූ වෙහෙසැති තටුබරින
මුදාලූ සරතැස් වසුරින
සක්මන් මළුවේ රටා වියන
කපුටනී බලාපව් පහල

වළාකුළු බැම්මේ වාරු පිට දී
පොරි කරත්තේ පිස හමායන
නල අඹාලන රූම් පෙතිවල
හීන ඔතරම්ම හෙමිහෙමිහිට
කැරකෙන සන්සුන් විලාසෙට
බවුන් වැඩෙනවාද නුඹට

මරාලමින කල්
සෝ දුම්ගුලි මුදමින
අතටම පිච්චෙන දුම්වැටි කොටයටත්
දුකම හිතිලා
ඇහැරෙව්වාය හැඳෑ හීනෙන්

දැවී හළුවෙන ජීවිතේ
ගසාලාලයි වළා බැමි පුවරුවේ

සිපියි දිවි සුණු
නුවර වෑ තල
පොරිය හිතමින
දේය් බැට උන

"කොරළිනේ...
 අතෑරල ඔය දුක
 හොයාපිය නට නටා
 තුටැති මිනිසත් කඳුලු
 උරනු වෑ දියෙන්
 හස් තුඩු මුවින ..."

සුමට වන්නට
ජීවන රේඛාවක් තියා
වම් අල්ලක්වත්
නොමැති ඔහු.....

උහු ප්‍රතාපවත්ය

වයර පරිපථ කබා ඇඟලා

හෙණ්ඩු කැලලිද වැසෙනා

ජංගම තොරණ් රජිඳා

සන්නිපාත දන මැදිනා

තෙදවත්ව පා තබනා

විලංගුව සිහි ලිහුනා

දිගු අඩිම පා තියනා

එකෙණෙහිම පා සිරවී

ප්‍රතාපවත් කෙටි අඩිම තැබෙනා

තිරස් බඩ සිවු පයට නොහෙනා

බුදුරැස් පිටෙන් විදුනා

ධාතු පිට නැගි පවින් හෙවුනා

සංවරව පා නැගුනා

තුන් සීලයට ඔබිනා

ගජනා නුඹේ කයිනා

හිත උනන සුසුමා

සහස් බැති නෙත් එබැව් නොම දකිනා

බුදු මග නොයන උනටා

බුදුරැස් හිසට ඕනා

පසඳමින සව් අෂ්ට ලෝ දම්

එරැස් අඳිනට තැවෙමින 

රැයේ කෙටි අඩි තබනා

ගංගා කළණී

නොගලා එක තැන ලතැවෙන ගංගා කළණී

එගං දිගේ සළු හොවමින ඈ මුමුණන්නී

රෙදි වැල් සිතිජයට එහා ඉර සැඟවෙන්නී

නුබ කුස පඬු පෑ උරමින වියපත්වන්නී

කැළණිතිස්ස වාගෙම හිත ගිනි හංගන්නී

ගිනි මැඩ දුම්ගුලි සුසුමින් වළා තනන්නී

අන් සෙළුවට සුදු පිරුවට නම්බු පුදන්නී

පවු හෝදා  දිය කලතා තවම පෙඟෙන්නී

සිතිවිලි

සිතිවිලි කොනෙන් හිල් විද
අමුණන්න
කම්මැලිය මට....
කඳුවලින් ඉපදුනු
කදුරු පත්ලෙන් හම්බුනු
අසම්පූර්ණව සුමට
රවුම් බර පැදියක්
අතට අහුවුනු සිතිවිලි එක දෙකක් මත
තබාලමි මම...
ඒ කඳු සුලඟට
ජනේලය නොවසාම