කොළඹ අහසට

සාපදී ඇතිමුත්
අතොරක් නැතිව
දුෂ්ටිය යැයි
පලමු මහලේ සිට

දුටිමි නුඹත්
පැලඳ උන් කඳු මිණි මෙවුළ
සත්වැනි මහලට
පිළිපන් සඳ

අපරිමිත නුඹ
බෙදා වෙන්කල
මෝහයට තව
සාප දුනි මම

වණ්ණුපථ

වඩිනාගල හිට වැඩියා අපෙ ගමට 
ඉටි මල්ලයි සිවුරයි තිබ්බා කරට
බන්ට් එක ලඟ කැලේ බෝගහ මුල අවට
අටවා පුංචි පැල දම් දෙසුවා අපට

මතක බණේ දානෙදි තනි කලේ නැතී
අසනීපයකදී නම් වැරදුනේ නැතී
වන මැද ගංකරේ කාටත් පිහිට වෙවී
කාගෙත් ගෙදර බුදු වී උනි සුමන හිමී

නියඟෙට කරවුනා මුලු විල්පත්තුවම
පුංචි දිවුලෑව හිඳුනා පතුලටම
තිබාසේට ගිනිකණ වැටිලා ගමම
දියහෑරුවා සිහි එලවුනු හැම තැනම

බෝසත් සිතින් ලීවත් ඩීආරෝට
ලොකු නල ලිඳක් දෙන්නැයි මේ ගංගොඩට
ලක්සම දෙක තුනක් යනවා මේ ලිඳට
සලකා බලමි ලිපියක් ලැබුනා ගමට

දවසක් උදේ ආවාසේ සාදු නැත
බට ලානක් වගේ ගම ගිනිගත්තේය
සති දෙකතුනක් හෙව්වත් නැහැ හම්බ උනේ
හරියට කරපොලව යටටම ඉරුව වගේ

හඳවල් දෙකක් පහු උනදා හැන්දෑවේ
අපෙ පොඩි සාදු ගම ආවා පෙර වාගේ
කඩිසර අඩි ගමන් දැන් නම් නැහැ වාගේ
ලක්සෙට කොඩිය ලෙල දුන්නලු ආවාසේ

ලොතරැයියක්ලු සමහරු කුටු කුටු ගෑවා
බැංකුව බින්දාද තව අය ඇහැ ලෑවා
ජල යෝජනා කරමෙට මුල්ගල තීවා
මාසෙන් දෙකෙන් හේ වැඩ අහවර වූවා

ටැංකිය පුරවාපු දවසේ පිරිත මැද
වඩිනාගල සුමන වැටුනා සෙනග මැද
තබ්බෝවට හනික ගෙනියන අතරමග
අපවත් උනා උස්සන් ගිය පුටුව පිට

කොර්නෙල් මරණෙ හේතුව මොකදෝ හෙව්වා
ලේ කැටි කැටි පිරී පිම්ඹුනු බඩ පෑවා
කලියෙන් එන්න තිබ්බා නෙව දොස් කීවා
වම් වකුගඩුව නම් දැක්කේ නෑ   කීවා

අද ගම හැමෝගෙම අත ලඟ වතුර ඇත
මේ බැව් මතක උන් එකෙකුදු මෙගම නැත
වැඩ හිටි ආවාසෙ මැටි පස් ගොඩැලි මත
ඊතණ පඳුරු එක දෙක නම් වැවී ඇත

බලා සැනසෙන්නට

සොඳුර

දැන් ගෙට ගන්න

මම නුඹට අව්වේ වේලන්නට කියා දුන්

හම ගසාලූ

මගේ හෘද සාක්ෂිය

තව ටිකකින්

ඔවුන් මෙහි එන්නට පෙර

පුලුන් පුරවා

දිස්නෙ ගල්වා

සාලයේ කනප්පුව මත

තබාලමු අපි

යන එන්නන්ට තුටු පහටුව

අතගා බලා

සැනසී පිටවනු පිණිස

විල් මනාලිය

නාඹර විල් තෙර අසබඩ
දිලිසෙන හිම කැට අවුලන
බිරියෝසා යුවතී
නුඹෙ නීල පෑ දෙතොල් හස මුසු
කියත් පවත් යළිඳු සරත්
නේන ඉඟි මට

අවසන් වැසි සමය

මතකද නුඹ පෙරදා කීවා මගෙ ගී මිහිරි වග
නුඹ නොදනී තාමත් ඒ හදවත පෙම් කලෙ නුඹට වග
කඳු අගිසි සිප... ළිහිණි පිළ මත...
එතේ වැහි සළු...මේ උයන් වට...
යමු අපි තුරුපත් තුරුල සොයා

හිරු මියැදී ගිලෙනා කඳු අතරේ  අප තනි කර ඇදෙනා
රැය සීතල වැස්සෙන් පිරෙනා වග අසරණ හිරු දන්නා
තරු සිඟිති පිපී...රැය සිහිල මැකී...
වැහි අඳුර ඉරී...නුඹ සිහින පිරී...
එනමුදු හෙට රිවි නැගෙනු නැතී

මතකය කල්පයකී...හීන අසුරු සැනෙකී...
නුඹේ සිතැඟි සරනා...සොඳුරු අරණ දුරකී...
හද වැලි තලයේ පෙම් දලු නැගෙතත්
නිරුදක මරුය හිමී...

මේ අවසන් වැසි සමයයි... දනී ළිහිණි කුමරී
ඈ මුරගා හඬ තලනා... ගීය අසනු රිසිනී
වැහි බිඳු ඉහිළී අප වත් සිප සිප
යායුතු අද වියැලී...