උණ්ඩ නැතත් තවමත් බයිනෙත්තු ඇත

මේ කියන්න හදන සිද්ධිය වෙලා දැන් හරියටම අවුරුද්දක් විතර ඇති.උදේ පාන්දර ජාතික රෝහලේ ඕ.පී.ඩී. එක ඉස්සරහදි.ඇස්වාට්ටුව දිහාට යමින් හිටියා ආබාධිත සෙබලු තුන්දෙනෙක්.තුන් දෙනාම ඉරි කමිස සරම් ඇඳන් හිටියෙ.එක්කෙනෙක්ගෙ ඇස් දෙකම නොපෙනුනු පාටක් තමා තිබ්බෙ.එයාට කණවැල අල්ලන් ගිය කෙනාගෙ එක ඇහැක්වහගෙන හිටියෙ.තුවාල වෙලා මම හිතන්නෙ.අනිත් කෙනා කිහිලිකරුවකින් ගියේ.තුන් දෙනාටම වැඩිම උනොත් විස්සක් ඇති.ඒ වෙලාවේ පාරෙ අනිත් පැත්තෙන් පාන්දරින් ඔෆිස් යන ගෑනු ලමයෙක් ආව.ඇඟට හිරවෙන්න ඇඳල,සායත් නියම ගානට තිබ්බ මට මතක තරමට.කෙල්ලව මීටර් උනා කකුල නැති හාදයට.
"අඩෝ ....අර බලහන් පාර එහා පැත්ත.....පට්ටම කෑල්ලක් යකෝ...."

අපේ එකැස් හාදයත් එක පාරටම බලාපි.

"අම්මට හුඩු පිස්සු කොරයි බන්.."
එහෙම්මම කියවුනා.අපේ අනිත් යාලුවට ඉතින් නෝ චාන්ස්.

"අඩේ ඇත්තද බන්......"
තුන්වෙනියට හීල්ලුනෙ ඉබේමයි.
මම නං අට සිල් උපාසක නොවැ.ඒක නිසා කෙල්ල දිහා බලන්න ගියේ නෑ.කෙල්ලත් අපිව පාස් කරන් ගියා නලව නලව.හැරි හැරී කෙල්ල දිහා බලන්න ගියපු අපේ තනි ඇහේ යාලුව එක පාරටම පේව්මන්ට් එකේ තිබ්බ කණුවක හැපිල බිම වැටුන් නැතෑ මෙන්න.මාත් එක්කම කීප දෙනෙක් දැක්ක වැටෙනව.හැබැයි වැටුනෙ ඇයි කියල දැක්කෙ මං විතරයි.කොහොමහරි අනිත් දෙන්න දන පනි ගාල සගයව නැගිට්ටව ගත්ත.වෙච්චි වැඩේට තුන් දෙනාටම හිනා.වෙච්චි සංගදියට නෝන්ඩි දදා තුන්දෙනාම ඇස්වාට්ටුව පැත්තට ගෑටුවා.

ඔන්න ඕකයි සිද්ධිය.කෙනෙකුට හිතෙන්න පුලුවන්,හොඳ වැඩේ.අබ්බගාත වෙලත් කෙල්ලන්ට පෙරන්න යනවට කියල.වෙලා අවුරුද්දක් විතර උනත් ඒ සිද්දිය තාමත් හිතට වදදෙනව.


කකුලක් නැති උනත්,ඇස් දෙකම නැති උනත් ඒත් කොල්ලො.අත පය නැති උනාට අහවල් එක අබ්බගාත නෑනෙ.අපි මෙහෙට වෙලා ආතල් ගනිද්දි අපිටත් වඩා බාල,රැවුල වත් නැති දාසයේ දාහතේ කොල්ලො ලේ හැලුව.දෙපැත්තෙම.කවුරු මොන අරමුණෙන් කරත් යුද්ධය විනාසකාරීයි.දෙපැත්තෙම කාලකන්නි මහ මොල හින්ද අපි උපන් දා ඉඳන් විඳෙව්ව.සිංහල දෙමල කොල්ලො දාස් ගානකගෙ මිනී උඩින් අපි යුද්දෙ ඉවර කරා.වෙනද වගේ කොලඹ බෝම්බ පුපුරන් නෑනෙ.දැන් ඉතින් යුද්දෙ මතක තියන් ඉඳල මොකටද නේද.යුද්දෙ හැබෑ දුක දන්නෙ යුද්ද කරපු අයයි ඒ පවුල්වල අයයි විතරයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.යුද්දෙ නියම නිර්වචන දන්නෙ හැමදාම රෑට තනි ඇඳේ අඬන වැන්දඹු බිරින්දෑවරු.ඇස් කන් අත පය නැතුව රණවිරු නිවාසෙ අපා දුක් විඳින අපේම උන්.අපි හැමෝටම සමාජෙ නොයෙක් නොයෙක් ස්ථරවලදි යුද්දයෙ පශ්චාත් බලපෑම් වල සෙවනැලි හම්බෙනව.වාර්ගික මාමකත්වය යුද්දෙ කරන වෙලාවෙදි ඇති වෙනව තමයි.ඒත් හමුදාවට බැඳෙන බහුතරය එහෙම කරන්නෙ දුප්පත්කම නිසා.මහින්දගෙ පුතත් ප්‍රභාකරන්ගෙ දුවත් ඉගෙනගන්න රට ගියෙ එකයි.යෝෂිතල චාර්ල්ස් ඇන්තනිල හින්ද අපෙ අහිංසක කොල්ලො කෙල්ලො ගොනාට ඇන්දිල උණ්ඩවලට පපුව දුන්න.යෝෂිතල කවදාවත් යුද්දෙට ගියෙ නෑ.ඇන්තනිල මැරුනෙ අන්තිම මොහොතෙ.

ජාතික රෝහලේ වාට්ටු අතරෙ ඇවිදිනකොට සැරින් සැරේ මගෙ විඤ්ඤාණය හීරෙනව යුද්දයෙ මේ පශ්චාත් සෙවනැලිවලට.අනේ මන්ද හැමදාම මේ හිඟන්නගෙ තුවාලෙට මිරිස්කුඩුමයි වැටෙන්නෙ,බේතක් කවදා වැටෙයිද මන්දා